مقاله اندازه گیری مزیت نسبی در صنعت قطعه سازی خودرو کشور از طریق DRC

چکیده
این مقاله به اندازه گیری مزیت نسبی تولیدات شرکت های تولیدکننده قطعات تندمصرف خودرو طی یک دوره ۵ ساله براساس روش هزینه منابع داخلی (برمبنای روش حسابهای صنعتی) می پردازد. بکارگیری این رویکرد جدید در ارزیابی هزینه منابع داخلی تولیدات بنگاه ها ( از طریق هزینه های واحدهای تولیدی) به دلیل بهره گیری از اطلاعات به هنگام، قیمت های سایه ای و … از توانایی بیشتری نسبت به روش های متنوع قبلی برخوردار است. بدین منظور مقاله حاضر ابتدا به شاخص های اندازه گیری هزینه منابع داخلی پرداخته و سپس ضمن معرفی روش شناسی رهیافت جدید DRC به اندازه گیری مزیت نسبی چند شرکت منتخب تولیدکننده قطعات تند مصرف خودرو و تجزیه و تحلیل آن می پردازد.

مقدمه
شناخت از وضع موجود صنایع و ساختار حمایتی از آنها در راستای پیوستن به سازمان تجارت جهانی (WTO) از موضوعات مورد علاقه سیاستگذاران کشور است. تصمیم گیری در خصوص پیوستن به (WTO) نیازمند بررسی دقیق ( بر مبنای روش های علمی) صنایع کشور در مورد مزیت های نسبی و سیاست های حمایتی موجود در آنهاست. پس از شناخت مزیت های نسبی در صنایع، می توان از آن به عنوان ابزاری جهت تخصیص مناسب منابع بین صنایع یا حتی درون صنایع استفاده نمود.

در این مقاله نیز سعی می شود با استفاده از معیار هزینه منابع داخلی  (DRC) که یکی از معیارهای مناسب جهت نشان دادن کارایی در تخصیص منابع است، مزیت نسبی در صنعت قطعه سازی مورد بررسی قرار گیرد. به جهت محدودیت در آمار و اطلاعات مورد نیاز تنها به هشت واحد تولیدکننده قطعات تند مصرف  خودرو (قطعاتی هستند که در طول عمر یک خودرو با سرعت بیشتری نسبت به سایر قطعات تعویض می شوند)، در دوره زمانی ۷۷-۱۳۷۴ اکتفا شده است. بدین منظور ابتدا شاخص های اندازه گیری هزینه منابع داخلی بررسی شده و سپس روش اندازه گیری هزینه منابع داخلی در این مقاله معرفی می شود و در ادامه نتایج محاسبات مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند و در پایان خلاصه و نتیجه گیری ارایه می گردد.

فهرست مطالب
چکیده    ۱
مقدمه    ۳
۱ . شاخص های اندازه گیری هزینه منابع داخلی (DRC)    ۴
۲ . معرفی روش اندازه گیری DRC    ۷
۳ . اندازه گیری DRC واحدهای قطعه سازی منتخب    ۱۱
۳ـ۱٫ انتخاب واحدهای قطعه ساز    ۱۱
۳ـ۲٫ جمع آوری آمار و اطلاعات    ۱۲
۳ـ۳٫ بررسی روند تحولات DRC در واحدهای قطعه سازی منتخب    ۱۲
۳ـ۴٫ بررسی مزیت نسبی محصولات تولیدی واحدهای قطعه سازی منتخب    ۱۷
۳ـ۵ . طبقه بندی واحدهای قطعه سازی منتخب براساس روند تغییرات DRC    ۲۱
۳ـ۶٫ مقایسه واحدهای تولیدی منتخب    ۲۲
جمع بندی و ملاحظات    ۲۵
منابع    ۲۸