مقاله مروری بر آموزش معماری در کشورهای اسلامی

مروری بر آموزش معماری در کشورهای اسلامی
تعلیمات رسمی معماری تنها در پایان قرا نوزدهم و در دهه های اولیه قرن حاضر ‏شروع شد. اوایل، با تاریخ بازگشت به تاسیس تشکیلات کاخ و انجمن های مرکزی ‏امپراطوری های اسلامی، سیستم سازماندهی شده ی مورد تایید از دوره کارآموزی ‏توسعه یافته بود ولی این مرور بر توسعه ی آموزش معماری در مدارس متمرکز خواهد ‏شد. اولین مراکز آموزشی در شرق میانه برای آموزش معماران در استامبول و قاهره، ‏دو مرکز مهم فرهنگی زمان، تا سیس شد. در استامبول مدارس هنرهای زیبا که بعدا ‏شامل معماری شد در سال ۱۸۸۳ تاسیس شد. ولی تعلیمات معماری در امپراطوری ‏عثمانی بعد از بازگشت به قرن هفدهم تاریخ گذاری شد. اگر آموزش در فرهنگستان ‏نظامی مهندسی پیشنهاد شود برای محاسبات موثر واقع خواهد شد.‏
قبل از اینکه آموزش معماری به طور رسمی در مدارس سازماندهی شد، هم عثمانی ‏های ترکیه و هم مصری ها به کمک تبعید در آموزش معماران تکیه کردند. اگرچه ترک ‏عثمانی هرگز مستعمره نشد و مصر استقلال سیاسی را تا پایان قرن نوزدهم ادامه داد، ‏هر دو کشور تحت استیلای اقتصادی و تکنولوژی قدرت های استعماری درآمدند. نفوذ ‏استعماری در جو اقتصادی، روش های تولید و خدمات را در مشاغل جدید به همراه ‏داشت و از این پس نیازی برای ساختمانهای جدید، ایستگاههای ریل راه آهن، ترمینالهای ‏بندر، ساختمانها، آپارتمانهای چند طبقه و واحدهای اداری نبود.‏
هیچ مهارت (تخصص) محلی در دسترسی برای طراحی یا برای ساختمان سازی ‏ساختمهانهایی وجود ندارد. مهارت تکنیکی مورد نیاز برای پدید آمدن نیازهای ترکیه و ‏مصر نمی توانست تنها توسط متخصصین یا منابع استعماری با فشار وارد کردن به این ‏کشورها برای نصب وسایل در جهت آموزش معماران در سیستم آموزش آنها پرداخته ‏شود.‏
اولین معمار شناخته شده در هوش غربی، که به طور رسمی آموزش دیده بود، معمار ‏وداد، پسر منشی رئیس عبدالحمید بود. تمایل (آرزو) او برای مطالعه معماری در پاریس ‏با تصویب (اجازه) فوری پدرش که فرض می کرد معماری حرفه پایینی است و ترجیح ‏می داد پسرش ادبیات مطالعه کند و پس از آن مطالعه نخبگان را در نظر داشت، روبرو ‏نشد. به خصوص از وقتی که آن نیازی برای ورود به رده های مقامات اداری موثر و ‏پرقدرت بود. معمار وداد پس از تکمیل مطالعاتش در هنرهای (اکل دسبکس) در پاریس، ‏به استامبول بازگشت تا تمدن منحصر به فرد خود را به اجرا درآورد و سپس به ‏فرهنگستان هنرهای زیبا به عنوان یک آموزگار ملحق شد. او توسط جمعیت مسلمان ‏استامبول با میل موردتوجه قرار نگرفت، چون نظر عموم مردم، تمرینات معماری را به ‏عنوان حرفه ای مناسب برای یک فرد مسلمان مورد توجه قرار نداد. این اتفاق تا زمان ‏تحقق ساختمان اداره پست مرکزی در (سیرکسی) در سال ۱۹۰۸ رخ داد. به طوری که ‏استعداد وداد توسط نخبه و دربار شناخته شده بود.‏
در حدود همان زمان، یک جلسه مدرسه مهندسی شاهانه ‏‎(Royal)‎‏ دوباره به عنوان ‏مدرسه هنرهای زیبا سر و سامان داده شد. این حرکتی بزرگ در جهت وضع معماری، ‏مشخص نمودن هویت حرفه ای و فرهنگسرایی جدا از آن، مالک بودن آن، تا اینکه پس از ‏این به عنوان قسمتی از آموزش نظامی تصور شده بود.‏
مطابق با توافق محکم عثمانی، در زمینه های ارتشی و آموزشی معماری در استامبول ‏طی رده های الگوی آلمانی ها که یک تکنولوژی علمی کاربردی بود شروع شد. اگرچه به ‏حضور (وداد بی) و چندین ایتالیایی تبعید شده در استامبول، هنرجویان در درک ‏فرهنگستانی جدی ماملا در دوره تحصیلات (آموزش همکاری کردند.‏
به طور مشابه، آموزش معماری در مصر، تکامل یافته از الگوهای چسکول آلمانی با ‏تاثیری قدرتمند از سوئیسی ها در دانشگاه قاهره که معماران آموزش می دهد، در سال ‏‏۱۸۸۰ شروع شد.‏
هم چنان که آموزش معماری در عثمانی، توسط مهندسین شهرسازی آموزش داده ‏می شود و مهارت های معماران به عنوان وسیله ای جهت زیبا سازی ساختمانها که ‏هدف نهایی بود، به سادگی تصور می شد. کسی که هدایت کردن در پشت سیستم ‏آموزشی جدید ار اجباری کرد، (نئو نهام)، یک پروفسور و معمار برجسته که نفوذش تا ‏سال ۱۹۳۰ در مصر قوی مانده بود. شبیه (جک ماندو) و (لوری) که در مدرسه ی ‏هنرهای زیبای استامبول که در اواخر سال ۱۸۰۰ تدریس می کرد. (نئو نهام) نیز یک ‏فرد تبعیدی بود که تماس هایش را با دربار نزدیک کرده بود.‏
این یک حس روبه رشد جهت شناسایی ملی در مصر در سال ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بود و ‏به طور مشابه روحیه ی جدیدی از ملیت در ترکیه که با تاسیس جمهوری به عنوان ملل ‏متحد که نتیجه اش در کاهش تاثیر تبعید در تدریس و تمرین معماری در هر دو کشور ‏بود. از آن پس، هر دو کشور مصر و ترکیه با نیازهای یکدیگر مواجه شدند و ‏مشکلاتشان را با استفاده از منابع ملی حل کردند.‏